چرا خفّاش يك پرنده نيست؟ خفّاش مانند پرندگان ديگر تخم نمی‌گذارد؛ بلكه مثل پستانداران بچّه به دنيا می‌آورد و به آن‌ها شير می‌دهد. دليل ديگر اين است كه به جای پر، بدنی پوشيده از مو دارد. داشتن مو از ويژگی‌‌های پستانداران است. خفّاش مثل پرندگان بال نمی‌زند؛ يعنی بال‌های خود را بالا و پايين نمی‌برد؛ بلكه بال‌های خود را به جلو و عقب می‌راند؛ طوری كه گويی در هوا شنا می‌كند.

خفّاش‌ها كور نيستند! مردم تصوّر می‌كنند كه خفّاش‌ها جايی را نمی‌بينند، امّا آن‌ها كور نيستند. آن‌ها فقط همه‌چيز را به صورت سياه و سفيد می‌بينند. البتّه آن‌ها برای شكار یا پيدا كردن راهشان احتياجی به بينايی ندارند. خفّاش به هنگام حركت، صداهايی از دهان خود بيرون می‌فرستد. اين صداها اگر به مانع برخورد كند، به طرف جانور برمی‌گردد. با برگشت صدا، خفّاش نوع مانع و مقدار فاصله‌ی خود را از آن می‌فهمد و در صورت نياز راهش را عوض می‌كند. انسان‌ها با استفاده از همین ويژگی خفّاش‌ها، موفّق به ساخت رادار شدند.

از 5/1 گرم تا 1 كيلوگرم خفّاش‌ها انواع و اندازه‌های گوناگونی دارند. تا به حال نزديك به هزار گونه خفّاش شناخته شده است. در بين اين خفّاش‌ها، خفّاشی وجود دارد كه وزن آن به اندازه‌ی يك حبّه قند، يعنی 5/1 تا 2 گرم است. خفّاشی نيز به اسم «روباه پرنده» وجود دارد كه وزن آن به 1 كيلوگرم می‌رسد و فاصله‌ی بين نُك‌های دو بال آن 2 متر است.

زندگی گروهی خفّاش‌ها اغلب به صورت گروهی زندگی می‌كنند. آن‌ها را در محل‌های تاريك مثل غار، معدن، شكاف صخره‌ها، سوراخ درختان، زير سقف ساختمان‌ها، چاه‌ها و قنات‌ها و در برگ‌های به هم پيچيده‌ی درختان می‌توان پيدا كرد. خفّاش‌ها معمولاً هر بار يك بچّه به دنيا می‌آورند.

خوراك خفّاش‌ها خفّاش‌ها غذاهای مختلفی می‌خورند. برخی از خفّاش‌ها میوه خوارند؛ برخی ديگر حشره می‌خورند و بعضی هم از خون حيوانات ديگر تغذيه می‌كنند. از خفّاش‌هايی كه در ايران زندگی می‌كنند، يك گونه میوه‌خوار است و بقيّه حشره‌خوارند.

حشره‌كش‌های طبيعی يك گروه از خفّاش‌های «دُم‌آزاد» برزيلی در يك شب می‌توانند 225 كيلوگرم حشره بخورند! اين خفّاش‌ها كمك زيادی به نابودی حشره‌های زيان‌بخش می‌كنند. نوعی خفّاش قهوه‌ای، می‌تواند در عرض يك ساعت، شما را از شرّ 600 پشه خلاص كند! يك گروه 150تايی از خفّاش‌های قهوه‌ای، می‌توانند در طول سه ماه تابستان، 18 میليون کرم ريشه‌خوار را بخورند. با اين كار كشاورزان مجبور نيستند برای از بين بردن اين كرم‌ها از سم استفاده كنند كه برای محيط‌‌زيست ضرر زيادی دارد.

دشمنان خفّاش مارها و پرندگان شكاری دشمنان طبيعی خفّاش هستند. انسان هم يكی از بزرگ‌ترين دشمنان خفّاش‌هاست. گرفتن و لمس كردن بدن ظريف آن‌ها و بر هم زدن آرامششان به هنگام استراحت، آسيب زيادی به آن‌ها می‌زند كه حتّی می‌تواند به مرگ آن‌ها منجر شود.

خفّاش‌های ايرانی از 975 نوع خفّاش موجود در دنيا، 38 نوع آن در ايران ديده شده است؛ مانند: خفّاش جنگلی، خفّاش برفكی، خفّاش گوش‌بلند، خفّاش بال سفيد و... بچّه‌ی خفّاش‌های حشره‌خوار، هنگام تولّد دندان‌های شيری دارند كه كمك می‌كند به بدن مادرشان بچسبند و هنگام پرواز با مادر بروند.

 

بلند قدترین جانور زرّافه، بُلندقدترین حیوان دنیا است؛ حتّی بلندتر از فیل آفریقایـی. قدّ یك زرّافه‌ی نر، به بیش از 5/5 متر می‌رسد؛ یعنی 5/1 متر بیش‌تر از قدّ یك فیلِ آفریقایـی. قدِ بلند زرّافه به خاطر پاهای بلند و گردن دراز و 2 متری او است. در عوض، وزنِ یك زرّافه‌ی بالغ نزدیك به 1200 كیلوگرم است؛ در حالی كه وزنِ یك فیل نر آفریقایـی، پنج برابرِ آن است.

محلّ زندگی زرّافه در دشت‌های جنوب آفریقا زندگی می‌كند. نقش و نگار بدن جانور به او كمك می‌كند تا در لابه‌لای درخت‌ها و درختچه‌ها پنهان شود و از دید حیوانات درنده مانند شیر در امان بماند.

شاخ‌های كوچك در دو طرف سر زرّافه دو برآمدگی شبیه به شاخ وجود دارد كه روی آن‌ها، از مو و پوست پوشیده شده است. بعضی از زرّافه‌ها هم یك یا دو برآمدگی شاخ مانند بر روی پیشانی خود دارند.

در هوای توفانی وقتی هوا توفانی می‌شود، زرّافه می‌تواند سوراخ‌های بینی خود را ببندد و مانع از ورودِ گرد و غبار به درونِ آن‌ها شود.

حسّ قوی قدرتِ شنوایـی و بینایـی زرّافه خیلی زیاد است. اگر یك حیوان وحشی به او نزدیك شود، خیلی زود می‌فهمد.

مهره‌های گردن تعداد استخوان‌های گردنِ زرّافه، هفت عدد است؛ یعنی با تعداد استخوان‌های گردن در انسان و سایر پستانداران برابر است. در پشت گردنِ زرّافه موهای كوتاهی می‌رویند كه به آن‌ها یال می‌گویند. این موها تا شانه‌ها می‌رسند.

زرّافه‌ی كوچولو زرّافه‌ی ماده، حدود 15 ماه بچّه‌اش را در شكم خود حمل می‌كند. بچّه‌ زرّافه در هنگام تولّد 68 كیلوگرم وزن و 2 متر قد دارد. بچّه‌ی زرّافه مدّت 10 ماه از شیر مادر تغذیه می‌كند؛ امّا از یك ماهگی می‌تواند كمی علف هم بخورد.

عمر زرّافه عمر زرّافه حدود 28 سال است.

سرعت زرّافه یك زرّافه می‌تواند با سرعت 65 كیلومتر در ساعت بدود.

خواب زرّافه معمولاً در حالت ایستاده می‌خوابد؛ امّا وقتی روی زمین دراز می‌كشد، گردن خود را راست نگه می‌دارد و به كُنده‌ی یك درخت یا به رانِ خود تكیه می‌دهد.

زندگی گروهی زرّافه‌ها به‌طور گروهی زندگی می‌كنند و معمولاً محّلِ زندگی خود را كه منطقه‌ای به مساحت 75 كیلومترمربّع است، تغییر نمی‌دهند. شیر، تنها دشمن واقعی زرّافه است. این حیوان در كمین می‌نشیند و ناگهان از پشتِ سر حمله می‌كند. البتّه، زرّافه هم برای دفاع از خود، از پاهایش كمك می‌گیرد. ضربه‌ی لگد یك زرّافه می‌تواند شیر را از پا درآورد.

آب خوردن یك زرّافه این حیوان وقتی می‌خواهد آب بخورد، پاهای جلویـی خود را از هم باز می‌كند و سپس گردنِ درازش را پایین می‌آورد تا به آب برسد.

تغذیه زرّافه با استفاده از لبِ بالایـی پهن و زبان درازش كه طول آن به 50 سانتی‌متر (نیم متر) می‌رسد، از میوه‌ها، برگ‌ها و شاخه‌های ظریف بالای درختان تغذیه می‌كند. زرّافه‌ها مانند گاو نُشخوار می‌كنند؛ یعنی غذایـی را كه می‌خورند و وارد معده‌شان می‌شود، دوباره به دهان برمی‌گردانند تا بجوند.

بزرگ‌ترین قلب قلب زرّافه در بین حیوانات تقریباً از همه بزرگ‌تر است. می‌دانید چرا؟ برای این‌كه قلب این حیوان باید آن‌قدر قوی باشد كه بتواند خون را از گردن 2 متری آن به مغز بفرستد.  جغدها شكل ظاهری جغد طوری است كه هركسی به‌راحتی می‌تواند آن را بشناسد. این جانور سری بزرگ و پهن دارد و انبوهی از پر به شكل یك نعلبكی، دور چشم‌هایش را می‌پوشاند. چشم‌های جغد بزرگ هستند و مثل انسان، درست در قسمت جلوی صورتش قرار گرفته‌اند؛ در حالی كه چشم‌های پرندگان دیگر در دو طرف سرشان قرار دارد. البتّه جغد نمی‌تواند مانند انسان‌ها، چشم‌هایش را حركت دهد و به اطراف خود نگاه كند. این جانور برای دیدن اطراف، باید سرش را بچرخاند. تیز پرواز جغدها بسیار تیز پروازند. آن‌ها برخلاف ظاهر آرامشان، هنگام شكار، با سرعت زیادی به سمت صیدشان شیرجه می‌روند و در یك چشم به هم زدن، آن را به چنگ می‌آورند. چنگال‌های تیز جغد، در گرفتن شكار، كمك زیادی به او می‌كنند. منقار نیرومند و قلّاب مانندش هم او را در خوردن شكار یاری می‌دهد. چشم‌های قوی جغدها قدرت بینایـی زیادی دارند. این قدرت باعث می‌شود كه آن‌ها حتّی در تاریكی شب بتوانند شكار خود را ببیند. برخی از جغدها هم از قدرت شنوایـی بسیار بالایـی برخوردارند و در نتیجه، شكار خود را از طریق شنیدن صدای آن، ردیابی می‌كنند.   جغدهای بزرگ، جغدهای كوچك دانشمندان تاكنون 145 گونه‌ جغد شناسایـی كرده‌اند. كوچك‌ترین گونه، فقط 15 سانتی‌متر طول دارد؛ امّا طول بدن بزرگ‌ترین گونه به 76 سانتی‌متر می‌رسد. غذای جغدها نوع تغذیه‌ی جُغدها به محلِّ زندگی و اندازه‌ی آن‌ها بستگی دارد. بعضی از جغدها، جانورانی مثل موش و موش صحرایـی می‌خورند. جغدهای بزرگ‌تر، خرگوش، سنجاب و سمور را هم شكار می‌كنند. برخی از آن‌ها از حشرات و پرندگان كوچك تغذیه می‌كنند. برخی هم با ماهی‌گیری شكم خود را پر می‌كنند. این دسته از جغدها توی آب‌های كم‌عمق شیرجه می‌زنند و با چنگال‌های تیزشان، ماهی‌ها را به دام می‌اندازند آداب غذاخوردن! جغد معمولاً شكار خودش را به كمك منقار نیرومندش تكّه‌تكّه می‌كند و می‌خورد. اگر شكار كوچك باشد، آن را درسته قورت می‌دهد و سپس استخوان‌ها، پَرها و فَلْس‌های طُعمه را كه قابل هضم نيستند، با حالتی شبیه به سرفه بیرون می‌اندازد. جغدها، دوستان كشاورزها جوندگانی مانند موش‌، خرگوش‌ و موش‌های صحرایـی به محصولات كشاورزی آسیب زیادی می‌رساند. جغدها با شكار این دسته از جانوران، به كشاورزان كمك بزرگی می‌كنند. جغدها هرگز به مرغ‌ها و جوجه‌ها آسیبی نمی‌رسانند؛ زیرا آن‌ها زمانی شكار را شروع می‌كنند كه هوا تاریك است و در این هنگام، جوجه‌ها و مرغ‌ها در لانه‌هایشان خوابیده‌اند. انتخاب لانه جغدها لانه نمی‌سازند. آن‌ها جایـی را به عنوان لانه انتخاب و در همان‌جا زندگی می‌كنند. سوراخ‌های موجود در تنه‌ی درختان، غارها، انبارهای قدیمی و خراب و لانه‌های زیرزمینی، از جاهایـی است كه این پرندگان برای زندگی برمی‌گزینند. جغدهای ماده بین 3 تا 4 تخم می‌گذارند. نوزاد جغد 2 تا 3 ماه باید در لانه بماند تا به‌قدر كافی بزرگ شود. انواع جغد جغد انبار: جغد انبار همان‌طور كه نامش پیداست، معمولاً در انبارهای كهنه و قدیمی زندگی می‌كند. طول بدن آن حدود 46 سانتی‌متر و صورت آن شبیه قلب است. جغد شاخ‌دار: چیزی كه بالای سر این پرنده می‌بینید، شاخ نیست؛ پرهای بلندی است كه در دو طرف سرش روییده‌اند و شبیه به شاخ هستند. طول بدن این جغد به 60 سانتی‌متر می‌رسد و در جنگل‌ها و میان صخره‌ها می‌توان آن را دید. جغد برفی:  این جغد در مناطق قطبی زندگی می‌كند و بدنش از پرهای سفید پوشیده است. طول بدنش به 50 سانتی‌متر می‌رسد. مرغ حق: یكی از كوچك‌ترین انواع جغد، مرغِ حق است. این پرنده روی شاخه‌های درختان زندگی می‌كند. مرغ حق معمولاً تمام شب را بی‌حركت و ساكت روی شاخه‌ها می‌نشیند و هر از گاهی با صدایـی لرزان، سكوت شب را می‌شكند. صدای این پرنده طوری است كه بعضی از مردم فكر می‌كنند «حق، حق» می‌گوید. به همین دلیل اسم آن را «مرغ حق» گذاشته‌اند. جُغد حَفّار: جُغد حفّار پاهایـی بلند دارد و در روشنایـی روز هم از قدرت بینایـی زیادی برخوردار است. این جغد به دلیل زندگی در سوراخ‌های زیرزمین، جغد حفّار نامیده می‌شود.   از اسب ها چه می دانید؟ حیوانات سم دار امروز،تمام وزنشان را روی انگشت وسطی پایشان تحمل می کنند، که البته این وضعیت همیشه اینگونه نبوده است.بررسی تکامل اسب ها چگونگی تبدیل آنها از موجودات پنج انگشتی به تک سمی را به خوبی نشان می دهد. اسب های اولیه حدود 30 سانتی متر قد داشتند و می توانستند به سرعت بدوند.چهار انگشت در پاهای عقبی و سه انگشت در پاهای جلویی این اسبها وجود داشت و هر انگشت دارای یک سم کوچک بود .در طول زمان،هر قدر که اسب ها بزرگتر شدند ، تعداد انگشت ها کاهش یافت تا اینکه حدود 23 ملیون سال قبل،"مری چیپوس"- جنسی از اسب دوره "میوسن"- پیدا شد.این اسب اگرچه چندین انگشت داشت،اما تمام وزن خود را روی انگشت بزرگتر مرکزی،که یک سم داشت،تحمل می کرد.قد مری چیپوس از زمین تا شانه هایش یک متر و شبیه اسب های کوچک امروزی- پونی- بود. برخلاف بسیاری از حیوانات دیگر، امروزه تکامل اسب با جزئیات کامل از فسیل های متعددی مشخص شده است.